"Ik denk dat ik in heel goede handen ben"

Paul de Schipper deelt in een zelfgeschreven bericht zijn ervaring met Het Oogziekenhuis Rotterdam. Benieuwd naar zijn verhaal? Lees dan snel verder. 

Eénoog.

Afgelopen maandag nog zeilen en zeehonden kijken op de Grevelingen. Dinsdagochtend om half twaalf op operatietafel. Onder zeil in Het Oogziekenhuis Rotterdam. Woekerend littekenweefsel op netvlies, van eerdere operatie, weghalen. En, in een moeite een nieuwe lens.

“Gaat u maar liggen.” Dan ben je ineens patiënt, dekentje erover. Een vriendelijke, gemutste groene jas die wat in je oog spuit, de lokale verdoving die je halve hoofd gevoelloos maakt. Drukte van goed gemutste groene jassen om je heen. Een vervaarlijk machien met scherp stralende ogen, lampen, en een digitaal scherm boven je lijf. Een van die mutsen die zich vriendelijk voorstelt als de chirurg. Het is een beetje net als bij tandarts.

Met de strikte order: “U moet niet bewegen.” Proberen te ontspannen, dat lukt me wel. Eén probleem: als je moet niezen. Ik krijg van een van de operatiezusters de noodprocedure uitgelegd. Die is simpel: “Dan moet u ‘STOP!’ roepen...” Geen idee of in dat geval je oog dan op de grond rolt? Allez, blauwe lap over m’n hoofd met een werkopening voor de chirurg. Die doek is tegelijk gereedschapstafel op m’n borst en buik.

Daar gaat-ie. Er volgt voor het betreffende oog een soort lichtshow en onnavolgbaar gepeuter. Af en toe het geluid van een bijna geruisloos elektromotortje. Kalme stemmen boven je, een ingespeeld professioneel team, mensen die precies weten wat ze doen. Dat is rustgevend.

Om de twintig minuten blaast de balg van de bloeddrukmeter strak om mijn bovenarm. Dat gebeurt vier keer. Dan voel ik dat gereedschap tafel wordt ontruimd. Na ruim een uur dus, trekt iemand de blauwe doek weg. M’n rechteroog is dicht gepleisterd. Met m’n linker kijk omhoog in de ogen van een vriendelijk knikkende groene mutsman, de chirurg. “Tevreden?”, vraag ik. Hij steekt z’n duim op: “Ja, tevreden.” “Mooi, dan ben ik het ook.”

Er blijkt ook medisch gas in het oog te zijn gespoten. Om als een pleister op de wond te drukken. Ik moet daarbij helpen. Zes keer een uur per dag languit op de bank, linkerzij, rechterzij, twee weken. Gedwongen, gratis rustkuur erbij.

Woensdag, eerste controle in Rotterdam. Weer een opgestoken duim: “Ziet er prima uit.” De chirurg blijkt een topper te zijn. Het is dokter Koorosh Faridpooya, oogarts gespecialiseerd in netvlieschirurgie. Opgeleid in Griekenland en bij het Academisch Medisch Centrum in Amsterdam. Verantwoordelijk voor een hightech wereldprimeur in Het Oogziekenhuis. Hij voerde er in 2019 de eerste netvliesoperatie uit met assistentie van een in Eindhoven ontwikkelde robot, een hulpmiddel om operaties nog preciezer uit te voeren. De gemiddelde waardering van zijn patiënten: een 9,9.

We zullen ‘zien’. Ik denk dat ik in heel goede handen ben.

-Paul de Schipper