“Zonder oogarts Geerards en haar team had mijn leven er compleet anders uitgezien”

Jeroen Kromme (46) deelt zijn ervaring met Het Oogziekenhuis Rotterdam. Hij wordt al sinds zijn 23e behandeld door oogarts Geerards en haar team voor Keratoconus (kegelvormig hoornvlies). Bij keratoconus is het hoornvlies dunner en zwakker dan normaal. Door deze aangeboren ziekte verandert het hoornvlies van vorm. Het is dan niet rond, maar steekt naar voren uit in de vorm van een kegel. Benieuwd naar het verhaal van Jeroen? Lees dan snel verder.

"Sinds mijn 23e kom ik bij oogarts Geerards in Het Oogziekenhuis Rotterdam. Ik had net een studie in Oostenrijk afgerond. Bij een oogmeting voor een nieuwe bril bleek dat ik de grootste letter op de kaart niet meer kon lezen. De diagnose: Keratoconus in beide ogen. Mijn 1e afspraak in Het Oogziekenhuis was wat onwennig, omdat ik écht niets zag. De afspraken met de oogarts gaan nu over mijn oogziekte, maar zijn vaak ook informeel: wij praten over over tennis, kinderen en vakanties. Dit maakt de bezoeken altijd prettig. Ook heb ik nooit tegen een operatie opgezien. Wat had ik immers te verliezen? Niets.

In eerste instantie droeg ik een sclera lens. Dit is een lens die precies de vorm aanneemt van het hoornvlies. Na verloop van tijd kon ik deze nog maar een paar uur per dag inhouden. Zonder lenzen zag ik met mijn ene oog 5% en met mijn andere oog 20%. Dit voelde erg isolerend. Op mijn 26e kreeg ik mijn eerste donorhoornvlies. Het was misschien niet perfect, maar ik kon er wél goed mee zien. Het was een enorme verandering: ik zag weer blaadjes aan de bomen en kon de krant lezen. Met een ring in mijn andere oog kon ik zelfs weer op niveau sporten. Helaas kreeg ik na een paar jaar een ontsteking rondom de ring, waardoor deze verwijderd moest worden. Mijn zicht werd hierdoor minder. Tennissen lukte niet meer goed en autorijden in het donker was geen optie meer. Ik kwam op de wachtlijst voor een 2e donorhoornvlies.

In 2017 zou ik een nieuw hoornvlies krijgen, maar daarvoor werd de ziekte kanker bij mij vastgesteld. De operatie werd uitgesteld. Uiteindelijk kreeg ik toch een 2e donorhoornvlies. Op papier was het een perfecte match, maar mijn oog dacht daar anders over. Mijn zicht verslechterde zelfs verder dan de 20 % die ik daarvoor had. Ik werd opnieuw op de wachtlijst geplaatst. 6 maanden later kreeg ik een telefoontje: er was een donormatch gevonden. Nu zie ik 80 % met mijn linkeroog en 50 % met mijn rechteroog. Voor mij is dit fantastisch - ik kan weer lekker tennissen!

Dankzij dokter Geerards en haar team heb ik mijn hele leven kunnen werken, deelnemen aan het sociale leven en een actief bestaan kunnen leiden. Zonder hen had mijn leven er compleet anders uitgezien. Natuurlijk was het niet altijd makkelijk om weinig tot niets te zien. In de collegebanken kon ik zonder lenzen niet lezen wat er op het bord werd geschreven, en de krant lezen was een uitdaging. Maar, ik ben nooit bij de pakken neer gaan zitten en heb altijd optimistisch naar de toekomst gekeken. Ik ben nu aan het trainen voor mijn eerste HYROX! En wie weet... misschien sta ik ooit nog eens met dokter Geerards op de tennisbaan in Den Haag of Rotterdam.”